Winter in España, of het drama der voertuigen.

Misschien is het ene combinatie van de andere misschien zou het ermee te maken hebben.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven, maar wou even wachten tot ik wist hoe dingen af gingen lopen. En tot nu toe zijn ze nog bezig.
Ik liet jullie achter bij het verhaal der pannenkoek, hartstikke bedankt voor de reacties!! En ik weet zeker dat ik zodra ik weer terug ben aardig wat nieuwe variaties mee kan maken.

Het is ondertussen een nieuw jaar met nieuwe kansen en een hoop nieuwe dingen te doen.
Ik heb ondertussen mijn eerste 3 maanden erop zitten en heb met mijn neef Mats gesproken en blijf hier voorlopig nog wel even, hoelang dat heb ik zelf ook nog niet uitgedokterd. Het is voornamelijk om mijn Spaans te verbeteren en de kennis en omgaan met een andere cultuur niet zozeer om het werk zelf.
Maar de afgelopen maanden zijn niet allemaal over rozen geweest en dat lag voornamelijk aan voertuigen. Zoals jullie wellicht gelezen hebben in een van mijn eerste verhalen had ik al niet zoveel mazzel met mijn fiets. Ik heb daarna een motortje gekocht. Een 125 cc dingetje waar ik in Nederland een rijbewijs voor nodig heb maar in Spanje mag ik daar gewoon met mijn autorijbewijs op rijden. Best leuk en het brengt mij van a naar b, het jammere feit is alleen dat deze motor van een verhuur bedrijf is geweest en nogal mishandeld is, daarnaast ook houdt deze motor absoluut niet van de kou. Ik ben ook ondertussen verhuisd en woon nu bij de oom van Mats, Ton, degene die mij in eerste plaats geholpen heeft met het naar Spanje toe komen. Hierbij de voordelen dat ik met een van zijn auto’s mocht rijden als het weer te slecht werd voor de motor. Mocht want we zijn erachter gekomen dat ik niet verzekerd ben voor de auto’s omdat ik nog geen 24 ben en mijn rijbewijs nog geen 5 jaar heb (snik) en natuurlijk omdat ik een kras in een van zijn auto’s gereden heb.

Het verhaal begon als volgt. Het was begin december en het begon steeds wat kouder te worden in het verre Spanje, toen de thermometer de 15 graden haalde hadden de Spanjaarden het echt koud. Ik had er vrij weinig last van en heb wel gemerkt dat ik heel wat beter tegen de kou kan dan de gemiddelde Spanjaard. Pas rond een graadje of 5 begin ik het echt koud te krijgen.
Maar toen begon het, in sommige delen van Spanje had het al gesneeuwd en alhoewel het bij ons nog aardig te doen was had een collega van mij het leuke idee om te gaan skiën. Ik dacht ik ga mee en we maken er een leuk dagje van. We zouden vroeg vertrekken met een auto van een van de vrienden van de collega en naar een berg een paar uur verder toe te rijden om daar een dagje te gaan skiën.
Alles ging volgens plan totdat de auto op het laatste moment uitviel, en ik bood zonder na te denken natuurlijk de auto van ton aan (ton was op het moment in Nederland en ik lette op het huis en de honden). Daar ging het al fout. Maar goed ik dacht waarschijnlijk wat kon er fout gaan, we waren voorbereid en hadden zelfs sneeuwkettingen bij ons. We zijn tot 15 km van de pieste genaderd toen het noodlot toesloeg. We kwamen op een bergweggetje een andere auto tegen die vast zat. Wij reden al enkele uren heel rustig met sneeuwkettingen en deze auto was net zover gekomen zonder. Tot dit puntwaar hij niet meer verder kon. Wij zaten achter hem en ik achter het stuur. En halverwege de helling kwam ik er pas achter dat het niet meer verder ging en ik wou rustig achteruit rijden om later wat vaart te kunnen maken om de helling op te kunnen komen. Het mocht niet zo wezen. Na een paar meter achteruit gleed de achterkant van de auto weg en daarmee de rest van de auto, in een fractie van een seconde was het over en de auto lag half op zijn zij in een greppel. Daar stonden we dan. 2 auto’s die vast zaten op een helling in de vroegte van de dag op een dag die door de sneeuwval heel Spanje lam zou leggen. Zonder verbinding van een mobiel en bijna 10 km van het dichtstbijzijnde dorp. Kut. En ik met de auto van iemand anders.

Oplossing was als volgt, na wat vergeefse pogingen om de auto eruit te krijgen gingen 2 jongens naar het dorp om hulp te halen en de andere 2, waaronder ik, bleven bij de auto.
Wat het lullig was natuurlijk was dat een van de 2 jongens die naar het dorp gingen de sleutels mee had genomen dus kon ik niet eens de verwarming aanzetten om ons warm te houden.
De jongste van onze groep was bij mij gebleven en ik heb hem doormiddel van een sneeuwbalgevecht warm weten te houden. Het is wat.

Ik denk dat we daar bijna 2 uur met z’n 2en hebben gestaan totdat er een tractor met kraan langskwam en ons met op zijn zachts gezet grof geweld weer aan de andere kan van de weg deponeerde, en dat met het stuurslot er nog op, want de jongens waren nog niet terug.

Dat heeft ons uiteindelijk gered en toen een van de jongens eindelijk met een andere auto langskom zijn we langzaam teruggereden om nummer 4 op te halen. Einde van de dag bij 700 euro schade aan de auto die niet verzekerd was. Grote deuk in vertrouwen in mij. Hele dag op de weg en geen minuut geskied.

Maar natuurlijk gaat het verder. Teruggekomen mocht ik natuurlijk geen van de auto’s meer gebruiken en ben ik maar met de motor weer op en neer gereden. De dag na ons avontuur was ik ook vrij en dat was maar goed ook want het hotel was ingesneeuwd.
Hotel vol mensen en niemand kon weg want de 2 bergwegen die Bocairent met de bewoonde wereld verbinden waren dicht gesneeuwd. Het hotel is een dag gerund met 2 serveersters en een nachtwacht. De rest kon niet bij het hotel komen, incl. Mats en alle koks.

2 Dagen later was de sneeuw weg. Welkom in Spanje, een land waar ze überhaupt slecht op sneeuw zijn voorbereid en ze zijn pas gaan strooien nadat het land voor de 3e keer vast zat. Heel tactisch. Het weekend daarna hield mijn motor er ook mee op, net op het moment dat ik het nodig had en toen was het mij allemaal teveel. Ben niet meer naar werk gegaan en ben terug mijn bed ingedoken, had even geen zin meer in de wereld. De dag daarna heb ik mijn motor weer gerepareerd en hij houd echt niet van nat en koud weer.

Maar het mazzel met weer bleef mij achtervolgen. Enkele weken later was Kim op bezoek van mij, een aardig lichtpuntje in een tijd dat niet alles echt lekker liep. Ze kwam de 27e aan nadat ik met kerst 3 dagen hard gewerkt had. De 24ste had ik kerst gevierd met Ton en familie, was erg gezellig en heb me wel vermaakt.

Maar met Kim heb ik een paar leuke dagen gehad. Eerste dag zijn we wezen paardrijden, en de dag daarna was het lekker weer dus ik ben met Kim achterop de motor door een prachtig landschap gereden naar de kust. Was die dag 26 graden. Duidelijk eind December.
Alleen was de terugweg wat minder. Na een paar uurtjes op het strand doorgebracht te hebben kwamen er wat onweerswolken aan dus maar snel weer terug. Ik dacht als we snel over de eerst paar bergen heen zijn redden we het wel.
Had best kunnen lukken als ik de afslag niet gemist had.
We zijn door weer, wind, regen, onweer en nog meer wind langs de kust gereden tot we tot 30 km van Valencia waren. Daar vond ik de weg weer naar het binnenland.
Einde van de dag zouden we nog uit eten gaan in het Hotel en hebben we ook gedaan, maar wel nadat ik langs huis ben geweest om een droge jas en kleren aan te trekken. Enigste voordeel van de trip terug was dat Kim bij me was en dat ik alle wind en water voor haar op heb gevangen ;). Dag daarna naar een stad in de Buurt gereden om wat cultureels te gaan doen, ben daar heel sociaal in slaap gevallen bovenin een toren van een kasteel op de schoot van Kim, in het zonnetje, heel zwaar.
Alleen de terugweg bracht weer geen mazzel.
Ik wou een andere route nemen, en toen we een tijdje reden kwamen we langs een bord die ik niet zag. Ik wou even omdraaien maar het mocht niet zo wezen.
Het was een zandweggetje die door de regen wat modderig was geworden. En alhoewel ik ongeveer ½ km per uur ging gleed alsnog de voorwiel weg. Wij onderuit. Of beter gezegd, ik, want Kim stapte heel soepeltjes af.
Goed ik denk niets aan de hand, zo’n lichte tik moet de motor kunnen hebben. De motor wel, maar de ketting lag er wel af. En die leg je er niet zo makkelijk weer op.
Eind goed al goed, we werden opgepikt door een wagen want hiervoor was ik dus wel weer verzekerd, en die heeft ons bij een garage naar keuze afgezet 2 minuten voor sluitingstijd.
De dag daarna heb ik Kim teruggebracht, dit keer wel met de auto zolang ik voorzichtig reed. Dit omdat Ton ziek was die Kim naar het vliegveld zou brengen. Viel bijna in slaap in de auto maar we zijn heelhuids teruggekeerd. Kim zit nu in Ghana voor de komende 4 maanden met een vriendin (zie www.kimghana.waarbenjij.nu) en ik heb dat weekend weer hard gewerkt. Beetje raar uiteinde gehad, ik begon met aftellen voor 12 uur, maar niemand deed mee. Kwam er later achter dat de Spanjaarden met elke slag van de klok een druif in hun mond stoppen. Beetje lastig tellen met je mond vol druif.

Ach het leven gaat niet altijd over rozen maar heb toch besloten toch nog even door te zetten. Met de beheersing van de taal en de cultuur zal er weer een deel van de wereld voor mij opengaan. Dus tot die tijd wie weet. Hoop alleen dat mijn geluk weer een beetje terugkomt.

Het was een wat lang verhaal maar tja kan niet altijd over pannenkoeken vertellen toch.

Groetjes
Wout