To Fiets or not to Fiets, that is the question

Hola Chica's y Chico's

Ik ben iemand die altijd graag sport en ik ben in Nederland weer eens fanatiek begonnen met het beoefenen van een der vele keuzes. Dit maal roeien. Een erg leuke sport, en de paar maanden waarmee ik het gedaan heb waren dan ook erg goed voor geest en vooral lichaam.

Maar goed, nu vertrekt deze jongen weer naar Spanje, een erg mooi land maar helaas zijn er niet zoveel kanalen als in Nederland en op de rivieren roeien wil ook niet echt. Behalve als je bergaf of op wil gaan.

Dus dan maar een nieuwe sport. Mijn neef had een leuk idee dat ik zijn fiets wel mocht lenen. Dat leek mij een best goed plan en 2 dagen later zat ik op de mountainbike van mijn neef.

Fieten in Spanje is heel wat anders dan in Nederland. In Nederland heb je de nogige heuvel maar die beinvloeden nou niet echt de moeilijkheidsgraad van de tocht. En het is makkelijk om binnen 2 uur 30 tot 40 km af te leggen (ik ben een van die doorfiets fietsers). Daarnaast zijn de routes goed aangegeven en weet je wanneer een weg dood loopt of niet.

Spanje is een heel andere verhaal en dat merkte ik op mijn eerste tocht.
Net buiten Bocairent (het dorp van het hotel) heb je een kerk of hermitage bovenop de berg, en het leek mij leuk om daar naar boven te fietsen en daarna hoefde ik alleen maar berg af.

Bergop was een aardige uitdaging voor iemand die normaal horizontaal fietst maar met de nodige inspanning zweet en sommige erg stijle stukken lopende kwam ik boven. Daarna was het inderdaad bergaf. Over een zand/rotsweg glooiende naar beneden. Na een dik uur fietsen hield het pad op vlak voor een afgrond met stekelstuiken.....probleem.... Na het nodige schelden en vloeken (in spanje is er niemand die je hoort) was ik natuurlijk te trots om om te draaien en het hele pokke-end terug omhoog te fietsen.
Ik heb de fiets op mijn schouder gegooit en ben door de stuiken het laatste stuk naar beneden afgedaald. Toen kwam ik er natuurlijk achter dat ik veel verder naar beneden was gefietst dan de bedoeling dus ik mocht 400 meter terug omhoog.

Het uiteindelijke resultaat was een tocht van 4 uur in de spaanse zon (30+ graden) met een spijkerbroek, overhemd en geen water bij me en een paar langzaam leeglopende banden op de terugweg. Ik was kappot.

Grappig was wel dat ik op de weg omhoog 2 keer een racefietser in vol ornaat in heb gehaald. (hij haalde mij weer in toen ik mijn banden weer op moest pompen)

Niet echt een succes, gelukkig waren het vervangen van de binnenbanden veel goedkoper dan in Nederland, 2,50 per binneband en 2,50 arbeidskosten.

De 2e trip was niet veel beter.
ik was beter voorbereid. had dit keer water bij me en geen gekke kleding en had een spuitbusje met schuim voor als ik een lekke band zou krijgen.
Ook had ik een route uitgekozen zonder veel hoogte verschillen (oude spoorbaan) en een goed wegdek. maar zoals alle goede dingen (en mijn geluk) komt hier ook weer een eind aan. 20 meter over een onverharde weg en een steen zei koekkoek en mijn band was weer lek.

Gelukkig had ik het flesje nog. schudden voor gebruik. aanbrengen op ventiel. leegspuiten. paar keer ronddraaien en weer verder rijden. daarna moet je wel je banden vervangen.

Schudden...geen probleem...aanbrengen op ventiel....geen probleem....spuiten....probleem..

het hele flesje explodeerde in mijn gezicht. overal schuim behalve in de band. en wederom is er niemand in de omgevong die je gescheld hoort. of je helpt.

resultaat 2e trip: 45 min fietsen 2,5 uur teruglopen.

Ik hoop dat mij volgende trip beter gaat.

groet Wout