Managua
Door: Wout
Blijf op de hoogte en volg Wout
04 Februari 2014 | Nicaragua, Puerto Cabezas
Week 1 Nicaragua
Zoals zoveel reizen begon deze met de eerste stap. Kim had mij weggebracht naar Dusseldrof waar we een nachtje in een hotel hebben gezeten. Hierdoor hoefde we niet al te vroeg op om mijn vlucht te halen. Gedag gezegd aan Kim voor 6 weken en vervolgens het vliegtuig in.
Ik heb in aardig wat vliegtuigen gezeten en toch moet ik maar eens een keer de stap maken om een ticket met meer beenruimte te kopen. Dus van Dusseldrof naar Milaan, bij de check-in 600 keer ondervraagt en in Milaan werd mijn naam zelfs omgeroepen. Wat nogal slecht is te verstaan want Italianen kunnen mijn naam niet uitspreken.. Toen ik het wel hoorde kreeg ik weer een kruisverhoor en mochten we instappen.
Helaas niet de mooie grote vliegtuigen die ik gewend was richting Azië maar een vliegtuig waar niets aan was gedaan sinds 1995 . Krap en klein en meteen 2 uur vertraging omdat de koffie machine stuk was.. geen grapje. Ook alleen maar een paar kleine schermen in het midden van het vliegtuig en maar 2 films voor de hele vlucht. Positief was wel een steward die aan het googelen (niet de zoeksite) was voor alle Italiaanse kinderen en mijn buurman.
Heel leuk gesprek met hem gehad en wat tips meegekregen voor mijn project. Verder geen slecht begin van de reis. Na een sprint getrokken te hebben door Miami international Airport. Ik moest ook eerst mijn bagage ophalen en daarna weer inchecken. Welkom in Amerika.... ik was buiten adem en net op tijd voor de laatste groep die in het vliegtuig stapte.
Uiteindelijk was ik om 20:30 lokale tijd in Managua.. na een opgekropte trip van ongeveer 22 uur. Nikki, een van de andere vrijwilligers, vloog met mij mee in de laatste vlucht en die had ook een hotel geregeld in Managua. We moesten er alleen wel komen. Snel afgedongen op taxi’s (toch best handig als je de taal spreekt) en snel de weg op. Helaas wist de dame van de taxi niet waar het hotel was, hoewel ze het zo duidelijk had gezegd dat ze het wist. Dus na een toer de Managua, we hadden een vaste prijs afgesproken dus maakte voor ons niet uit, werden we warm welkom geheten in hotel Don Pantaleon.
Geweldig leuk hotelletje vlakbij een grote straat waar alle fastfood ketens neer waren gestreken. Met wifi en airco en aardig personeel. Zeker de moeite om naar terug te gaan als ik Kim over een paar weken ophaal en op de terugweg naar Nederland. Managua zelf stelt niet veel voor en we hebben maar 1 dagje de stad gezien. Meer hadden we ook niet nodig. Expositie over de revolutie bezocht, het plein van de revolutie bezocht en naar de oude kathedraal gekeken. Helaas nogal vervallen en beschadigd na een aardbeving enkele jaren geleden en nooit opgeknapt. Er is wel een gruwelijk lelijke nieuwe kathedraal gebouwd.
Maar in de eerste paar dagen moest ik natuurlijk ook opzoek naar mijn eigen hobby, eten.. Vreemd genoeg voor ons Europeanen wil de Nicaraguaan van de Westkust niet uiteten naar hun eigen traditionele restauranten. Als zij een hapje gaan eten met vrienden of met een vriend of vriendinnetje gaan ze naar een Mc-Donalds, Burgerking, TikTok (locale KFC), Buffalowing, TGI Friday etc. Etc. En het is dus ook echt volgebouwd met dit soort restaurants. Dus als je vraag om een typisch Nicaraguaans restaurant of als jullie gaan uit eten, waar gaan jullie dan zitten wordt je altijd naar dit soort tenten gestuurd. Maar we zijn verder gewoon op de bonnefooi op zoek gegaan naar een restaurantje en liepen daardoor vrij snel door achterstraatjes in het donker.
Met effect want op deze manier hebben we 2 leuke restaurantjes gevonden. De eerste een leuke vistent waar we een soep kregen waar de vis zo vers was dat hij nog bijna spartelde, inclusief kreeft. Echt erg lekker, erg goedkoop vergeleken met en de eigenaar kwam achteraf ons nog heel specifiek vragen om tips van de enige westerlingen die in zijn tent zaten. Erg leuk. 2e avond zijn we bij een Nicaraguaans specialiteiten restaurant gaan zitten waar we een bord kregen met van alles, bonen (dat is vrij standaard hier) met rijst, bonenpasta (smaakt mij naar bonen, maar de rest zweerde erbij dat als je dacht aan sate saus deze hetzelfde smaakte...) Res (rund), Pollo, Cerdo (varken) en nog wat aardappels, tortilla's en plataan chips. Een grote berg voedsel maar wel lekker.
Je merkt alleen wel dat mensen hier teveel alcohol drinken. Ze beginnen ook vrij vroeg en alhoewel het in Puerto de Cabezas erger is dan in Managua kom je toch regelmatig dronkenlappen tegen die of om geld komen vragen of weer het volgende verkeers-ongeluk veroorzaken.
Maar de tijd vloog en zo stonden wij Zondag 1 februari alweer op het vliegveld. Een prachtige propeller vliegtuig waar net 30 man in paste en hij vloog niet echt hoog dus we konden mooi over het landschap uitkijken. Jammer om te zien dat je te midden van al het groen ook hele stukken spontaan kaal waren door (il)legaal bosbouw. Bij aankomst stonden Kristel (directrice) en Daan (hoofd bouw) klaar om ons op te vangen en weg te brengen naar ons huis voor de komende 3 maand.
Maar daar en over de eerste week vertel ik binnenkort meer over.
Kijk ook even op http://samenscholen.blogspot.com/2014/02/wij-zijn-er-klaar.html#more voor de blog van het project. En vergeet natuurlijk onze fondsenwervings pagina niet..
http://project2014nicaragua.alvarum.net/woutvanhaasterenkimvandendungen
Hast Pronto
Wout
Zoals zoveel reizen begon deze met de eerste stap. Kim had mij weggebracht naar Dusseldrof waar we een nachtje in een hotel hebben gezeten. Hierdoor hoefde we niet al te vroeg op om mijn vlucht te halen. Gedag gezegd aan Kim voor 6 weken en vervolgens het vliegtuig in.
Ik heb in aardig wat vliegtuigen gezeten en toch moet ik maar eens een keer de stap maken om een ticket met meer beenruimte te kopen. Dus van Dusseldrof naar Milaan, bij de check-in 600 keer ondervraagt en in Milaan werd mijn naam zelfs omgeroepen. Wat nogal slecht is te verstaan want Italianen kunnen mijn naam niet uitspreken.. Toen ik het wel hoorde kreeg ik weer een kruisverhoor en mochten we instappen.
Helaas niet de mooie grote vliegtuigen die ik gewend was richting Azië maar een vliegtuig waar niets aan was gedaan sinds 1995 . Krap en klein en meteen 2 uur vertraging omdat de koffie machine stuk was.. geen grapje. Ook alleen maar een paar kleine schermen in het midden van het vliegtuig en maar 2 films voor de hele vlucht. Positief was wel een steward die aan het googelen (niet de zoeksite) was voor alle Italiaanse kinderen en mijn buurman.
Heel leuk gesprek met hem gehad en wat tips meegekregen voor mijn project. Verder geen slecht begin van de reis. Na een sprint getrokken te hebben door Miami international Airport. Ik moest ook eerst mijn bagage ophalen en daarna weer inchecken. Welkom in Amerika.... ik was buiten adem en net op tijd voor de laatste groep die in het vliegtuig stapte.
Uiteindelijk was ik om 20:30 lokale tijd in Managua.. na een opgekropte trip van ongeveer 22 uur. Nikki, een van de andere vrijwilligers, vloog met mij mee in de laatste vlucht en die had ook een hotel geregeld in Managua. We moesten er alleen wel komen. Snel afgedongen op taxi’s (toch best handig als je de taal spreekt) en snel de weg op. Helaas wist de dame van de taxi niet waar het hotel was, hoewel ze het zo duidelijk had gezegd dat ze het wist. Dus na een toer de Managua, we hadden een vaste prijs afgesproken dus maakte voor ons niet uit, werden we warm welkom geheten in hotel Don Pantaleon.
Geweldig leuk hotelletje vlakbij een grote straat waar alle fastfood ketens neer waren gestreken. Met wifi en airco en aardig personeel. Zeker de moeite om naar terug te gaan als ik Kim over een paar weken ophaal en op de terugweg naar Nederland. Managua zelf stelt niet veel voor en we hebben maar 1 dagje de stad gezien. Meer hadden we ook niet nodig. Expositie over de revolutie bezocht, het plein van de revolutie bezocht en naar de oude kathedraal gekeken. Helaas nogal vervallen en beschadigd na een aardbeving enkele jaren geleden en nooit opgeknapt. Er is wel een gruwelijk lelijke nieuwe kathedraal gebouwd.
Maar in de eerste paar dagen moest ik natuurlijk ook opzoek naar mijn eigen hobby, eten.. Vreemd genoeg voor ons Europeanen wil de Nicaraguaan van de Westkust niet uiteten naar hun eigen traditionele restauranten. Als zij een hapje gaan eten met vrienden of met een vriend of vriendinnetje gaan ze naar een Mc-Donalds, Burgerking, TikTok (locale KFC), Buffalowing, TGI Friday etc. Etc. En het is dus ook echt volgebouwd met dit soort restaurants. Dus als je vraag om een typisch Nicaraguaans restaurant of als jullie gaan uit eten, waar gaan jullie dan zitten wordt je altijd naar dit soort tenten gestuurd. Maar we zijn verder gewoon op de bonnefooi op zoek gegaan naar een restaurantje en liepen daardoor vrij snel door achterstraatjes in het donker.
Met effect want op deze manier hebben we 2 leuke restaurantjes gevonden. De eerste een leuke vistent waar we een soep kregen waar de vis zo vers was dat hij nog bijna spartelde, inclusief kreeft. Echt erg lekker, erg goedkoop vergeleken met en de eigenaar kwam achteraf ons nog heel specifiek vragen om tips van de enige westerlingen die in zijn tent zaten. Erg leuk. 2e avond zijn we bij een Nicaraguaans specialiteiten restaurant gaan zitten waar we een bord kregen met van alles, bonen (dat is vrij standaard hier) met rijst, bonenpasta (smaakt mij naar bonen, maar de rest zweerde erbij dat als je dacht aan sate saus deze hetzelfde smaakte...) Res (rund), Pollo, Cerdo (varken) en nog wat aardappels, tortilla's en plataan chips. Een grote berg voedsel maar wel lekker.
Je merkt alleen wel dat mensen hier teveel alcohol drinken. Ze beginnen ook vrij vroeg en alhoewel het in Puerto de Cabezas erger is dan in Managua kom je toch regelmatig dronkenlappen tegen die of om geld komen vragen of weer het volgende verkeers-ongeluk veroorzaken.
Maar de tijd vloog en zo stonden wij Zondag 1 februari alweer op het vliegveld. Een prachtige propeller vliegtuig waar net 30 man in paste en hij vloog niet echt hoog dus we konden mooi over het landschap uitkijken. Jammer om te zien dat je te midden van al het groen ook hele stukken spontaan kaal waren door (il)legaal bosbouw. Bij aankomst stonden Kristel (directrice) en Daan (hoofd bouw) klaar om ons op te vangen en weg te brengen naar ons huis voor de komende 3 maand.
Maar daar en over de eerste week vertel ik binnenkort meer over.
Kijk ook even op http://samenscholen.blogspot.com/2014/02/wij-zijn-er-klaar.html#more voor de blog van het project. En vergeet natuurlijk onze fondsenwervings pagina niet..
http://project2014nicaragua.alvarum.net/woutvanhaasterenkimvandendungen
Hast Pronto
Wout
-
04 Februari 2014 - 16:15
Marielle:
Fijn dat je al met al toch veilig bent aangekomen!
Geniet er van!
Gr marirlle -
04 Februari 2014 - 16:38
Jasper:
Hej Wout,
De reis heb je overleeft. Enjoy en maak er wat moois van -
04 Februari 2014 - 16:48
Mirella Rothengatter:
Sjonge, wat een reis weer zeg!!!!! Maar gelukkig wel veilig overgekomen!!!!
Managua is door de orkaan Mitch in 1998 enorm beschadigd geraakt en lang niet herbouwd. Sommige ingestorte gebouwen staan er na al die jaren nog steeds hetzelfde bij. Dit geldt ook op het platteland. Na de grote inzamelingsactie, waarbij miljoenen zijn opgehaald, leeft men vaak nog in ruïnes en bouwvallen, in tenten, in provisorische onderkomens omdat hun huisjes nooit zijn herbouwd, ondanks alle beloftes.
Waar al die miljoenen zijn gebleven.... ik weet het niet!!
Eén van de grootste problemen van Nicaragua op dit moment is huiselijk geweld. Dit heeft te maken met de uitzichtloze situatie. Er is geen werk en de mannen gaan met elkaar uit frustratie aan de (vaak zelf gebrouwen) alcohol. Met alle ellende van dien..
Maar nu zijn jullie er!!! En jullie project zal ter plaatse vast en zeker een verandering teweeg brengen. En hopelijk leren mensen door dit soort projecten toch weer naar de toekomst te kijken en verder te denken dan de dag van vandaag!!!
Heel veel plezier en succes en tot de volgende blog.
Muchos saludos cordiales de Deventer. Mirella
-
04 Februari 2014 - 17:10
Ingrid:
Hoi Wout,
Fijn dat alles goed is gegaan en dat je goed bent aangekomen. Nu gaat het echt beginnen. Net ook even de blog van het project gelezen. Interessant! Mucha suerte y un buen tiempo!
un abrazzo, Ingrid
-
04 Februari 2014 - 17:25
Yvonne:
Nou zo te lezen heb je al een paar enerverende dagen achter de rug! Heel veel plezier en succes de komende tijd en ik ben heel benieuwd naar je verdere belevenissen!
Liefs,
Yvonne -
04 Februari 2014 - 19:50
Gerard:
Hola Wout,
Leuk om je verhaal te lezen. Je bent al aardig ingeburgerd zo te lezen.
Veel succes met het verkennen van de omgeving.
Ben benieuwd naar de volgende verhalen.
groet,
Gerard -
05 Februari 2014 - 07:49
Haico:
Logisch toch, zonder koffie overleef je een vlucht niet! Geniet van de reis, en succes met de zoektocht naar nog meer leuke eet tentjes.
Haico -
07 Februari 2014 - 15:24
Berndien:
Gezellig om weer je verhalen te lezen Wout! Succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
